Vandaag deel ik het verhaal van Nicole Theunissen, die in mijn podcast haar aangrijpende ervaring vertelt over de strijd tegen psychische mishandeling en de moeilijkheden die ze ondervond in haar interactie met instanties. Haar verhaal legt de nadruk op de impact van trauma en de rol van hulpverleners in een complexe situatie. Het is een verhaal van overleven, veerkracht en de noodzaak voor diepgaande verandering in de hulpverlening.
Het begin van de strijd: stigmatisering binnen instanties
Nicole Theunissen kwam met haar verhaal bij mij en wat me het meeste raakte, was de manier waarop haar verleden werd genegeerd door instanties die haar juist zouden moeten helpen. Ondanks haar pogingen om hulp te zoeken, bleef de focus van de betrokken jeugdwerkers vaak liggen op het externe beeld van de situatie, waardoor de essentie van haar trauma niet werd erkend. Haar eigen verhaal bleef onderbelicht, wat haar herstelweg bemoeilijkte. Het stigma dat haar ex-partner had gecreëerd door deze instanties in te schakelen, zette haar vanaf het begin op een achterstand in een systeem dat bedoeld was om te helpen, maar vaak meer schade aanrichtte dan herstel bracht.
Victim blaming: de schuld bij het slachtoffer leggen
Een terugkerend thema in Nicoles ervaring was het fenomeen van ‘victim blaming’. Ondanks dat ze slachtoffer was van ernstige traumatische gebeurtenissen zoals stalking en mishandeling, werd zij keer op keer verantwoordelijk gehouden voor haar eigen lijden. Dit zorgde ervoor dat ze zich niet alleen fysiek, maar ook psychologisch verwaarloosd voelde. De combinatie van een onzichtbaar verdriet en het blijven vechten tegen vooroordelen, maakte haar situatie nog complexer en uitzichtlozer.
Traumaopbouw en gezinsproblematiek: de herhaling van pijn
Nicole’s verhaal is een pijnlijke herinnering aan de lange weg die iemand moet afleggen als traumatische ervaringen zich door generaties heen herhalen. Met een verleden van mishandeling in haar gezin van herkomst, ontdekte Nicole pas recentelijk de diepgewortelde pijn uit haar jeugd door de traumatische gebeurtenissen die zich in haar volwassen leven ontvouwden. Dit benadrukt de kracht van gedeelde trauma’s, die zich over generaties kunnen uitstrekken. Het is moeilijk om deze cyclus van pijn te doorbreken zonder de juiste ondersteuning, wat duidelijk werd in haar reis naar herstel.
Het falen van hulpverleners: onzichtbare noodkreten
Een van de grootste obstakels die Nicole tegenkwam was het gebrek aan steun van de hulpverleners die haar zouden moeten ondersteunen. Ondanks haar duidelijke behoefte aan hulp door fysiek trauma, was er geen onafhankelijke of adequate zorg. Veel hulpverleners, die al bevooroordeeld waren door eerdere gesprekken met haar ex-partner, gaven niet de ruimte voor Nicole om haar kant van het verhaal te vertellen. Hierdoor werd ze niet alleen in haar autonomie beperkt, maar werden haar woorden zelfs tegen haar gebruikt, waardoor ze zich steeds verder van het systeem verwijderd voelde.
De noodzaak van contextuele ondersteuning
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is de dringende behoefte aan een hulpverlening die verder kijkt dan de oppervlakkige symptomen. Het gaat erom dat hulpverleners bereid zijn voorbij de eerste indrukken te kijken en zich bewust worden van de bredere context van psychisch misbruik, trauma en de fysieke beperkingen die vaak gepaard gaan met deze ervaringen. Alleen door deze diepere, holistische benadering kunnen hulpverleners daadwerkelijk verschil maken in het leven van iemand die vastzit in een complexe situatie zoals die van Nicole.
Een oproep tot verandering in de hulpverlening
Nicole’s verhaal is een krachtig voorbeeld van veerkracht in het aangezicht van overweldigende uitdagingen, maar het maakt ook duidelijk dat het systeem en de hulpverlening een transformatie nodig hebben. Er is een dringende behoefte aan empathie, geduld en een diepgaand begrip van de complexiteit van psychisch geweld. De tijd voor verandering is nu. We moeten een wereld creëren waarin elke stem gehoord wordt en iedere pijn erkend, zodat degenen die het meeste hulp nodig hebben, deze ook daadwerkelijk kunnen ontvangen.
Ik nodig iedereen uit om na te denken over hoe we onze benaderingen kunnen verbeteren om trauma’s niet alleen te behandelen, maar ook te voorkomen. Laten we samen werken aan een zorgsysteem waarin niet alleen de zichtbare symptomen, maar ook de onzichtbare pijn van trauma erkend wordt, zodat niemand zich verloren voelt.
Heb jij meer een soortgelijke situatie te maken en zou je advies willen? Je kunt altijd contact met mij opnemen!
Www.clarity-coaching.nl
Vergeet ons ook niet te volgen op de socials: Volg ons op Instagram & LinkedIn